4 december viel in 2022 op zaterdag. Een moeilijke dag om de naamdag van onze patrones te vieren. Bovendien is donderdag nu eenmaal een traditie geworden en tradities moet je in ere houden, ten koste van heel veel, soms zelfs een verjaardag. Derhalve togen 17 leden van onze afdeling naar het ASK. Eigenlijk te weinig maar overmacht, o.a. ziekte, slaat alles. Na eerst elkaar te hebben begroet, nam eenieder plaats in een gemakkelijke stoel om te luisteren naar het ware verhaal van Sinte Barbara. Immers voortschrijdend onderzoek kan steeds nog leiden tot nieuwe feiten en als die er niet zijn kunnen ze tegenwoordig ook worden gemaakt. Van de toehoorders werd wel absolute aandacht vereist want daaraan blijkt nog wel eens wat te schorten en dat bleek ook. Soms ligt een goede toekomst verborgen in een detail en zo ook hier.
De presentator, die zich in de loop der jaren heeft ontwikkeld tot een vermaard Barbaraloog, presenteerde de geschiedenis van onze geliefde patrones in 26 limmeriken, met daarin ook belangrijke lessen voor het heden, zeker waar het alom bekende snoodaards betreft. Barbara liet zich niet verleiden tot vleselijke lusten en liet zich ook niet bedreigen, noch door haar vader noch door verleidelijke jongelieden of ander gespuis maar liet zich inspireren door hogere sferen zoals tot uitdrukking kwam in een van de verzen:
Want op een keer
Vernam ze iets over een nieuwe leer.
Een wijze van leven met verdieping en respect.
Dat is iets voor mij zei ze: Ik blijf ongerept!
Ik hoef helemaal geen jongen meer.
Tijdens een diepgaande discussie na de presentatie kwam men, al filosoferend en nogmaals plaatjes kijken er achter dat de presentator die dag ook nog jarig bleek te zijn. Na enig overleg beloofde hij tijdens het diner een rondje te geven hetgeen door allen, kameraadschappelijk als men in Oldebroek is, met luid gejuich werd ontvangen. Het diner hierna was voortreffelijk evenals de bediening. Los hiervan wist onze procantor, Piet W. de gemoederen tot grote hoogte te brengen door zijn bezielende woorden als opstap voor de verschillende coupletten. Als aparte verrassing togen we halverwege het diner naar buiten om na te gaan of twee bestuursleden die zich in het afgelopen jaar buitengewoon hadden ingespannen om de afdeling op de rit te houden, ook nog in staat waren om een 25-ponder af te vuren en nog wel onder het commando van de oudste kanonnier. Nou, dat lukte en wel zo vaardig en snel dat het zelfs voor de snelste artillerist bijna te laat was om het snelvuur fotografisch vast te leggen. Toch hier maar de foto geplaatst maar verder zullen we het toch vooral met ons geheugen moeten doen.
Aan het eind van het voortreffelijke diner gaf de oudste kanonnier, na een vrijwel wetenschappelijk uiteenzetting over geschiedenis en kunst de opdracht om te paard te gaan. Gelukkig was het paard groot genoeg om, zelfs voor stramme ruiters, plaats te bieden.
Bij navraag bij echtgenotes enige dagen later bleek dat de meesten onzer die avond met een glimlach op het gelaat insliepen.
