PIET KOCKELKOREN
Kapitein b.d. der Artillerie
*Heerlen, 2 februari 1948 †Heerlen, 5 maart 2022
Piet is geboren in Heerlen en komt vierenzeventig jaar later aldaar te overlijden. Hij is van 1966 tot en met 2003 in zowel binnen- als buitenland voor de Nederlandse krijgsmacht actief geweest.
Na zijn diploma-uitreiking in 1968, blijft hij nog drie maanden als instructeur in Weert om daarna zijn artillerieloopbaan te starten bij de 14 Afdva te Nunspeet. Hij start bij de A-bt als batterijwachtmeester en twee jaar later wordt hij bij de Ssvbt hoofdrekenaar. De dienstplichtigen van de A-bt zijn het daar niet mee eens en dienen een petitie in om hem te behouden. Een in die tijd zeer ongebruikelijke stap, maar het zegt wel veel over de waardering voor Piet.
Ondertussen wordt hij bevorderd tot Wmr1 en gaat trouwen met Philo en vestigt zich in Nunspeet. Hij treedt toe tot het bestuur van de onderofficiersvereniging. In 1974 wordt de 14 Afdva ontbonden en wordt hij overgeplaatst naar de ASO, Artillerie School Oldebroek. Hij begint als instructeur stukscommandant M109 en twee jaar later instructeur waarneming. Naast zijn werkzaamheden wordt hij lid van het messbestuur en richt samen met een paar anderen een carnavalsclub op: ”Het bloed kruipt waar het niet gaan kan”. Het is hier dat ik Piet goed heb leren kennen. Betrokkenheid, verbinder, doordouwer, vastbijter, zorgzaam en echte Bourgondiër!
Op 24 mei 1978 ontvangt hij de Bronzen medaille en een jaar later slaagt hij voor de HOOS, Hogere Onderofficiers School en gaat met zijn jonge gezin naar Zeven en meldt zich bij de 41 Afdva te Seedorf in Duitsland. Hij vervult hier de navolgende functies, vuurregelaar, btowi Ssvbt, S-1 toeg. personeelszaken, adjudant operatiën en adjudant personeelszaken. Hij noemt dit zelf zijn mooiste periode. Piet is ook actief in de lokale sportwereld en vermaakt zich uitstekend tijdens de derde helft.
In 1989 wordt hij bevorderd tot Adjudant en komt, na tien jaar Duitsland, terug naar Nederland en begint als Adjudant Personeelszaken en hoofdverantwoordelijke voor de reservisten bij het PMC Limburg op het Vrijthof te Maastricht. Snel vervult hij ook de functie van messpresident van de OO-mess. De grootste uitdaging begint hij hier aan zijn levenswerk. Hij koopt in Pey een oude boerderij met een enorm stuk grond, sloopt bijna alles steen voor steen, bikt ze af, maakt ze schoon om zo het nieuwe huis in de oude glorie te kunnen bouwen. Vele jaren kost dit hem al zijn vrije tijd.
In 1994 wordt hij bevorderd tot eerste luitenant en vervult de functie van personeelszaken op het CVV, Centrum Vrede en Veiligheid te Ossendrecht. In datzelfde jaar wordt hij voor zes maanden uitgezonden naar Busovača in Bosnië Herzegovina bij het transportbataljon.
In 1996 wordt Piet overgeplaatst als hoofd transport naar het NSC, Nationaal Support Commando te Gouda en wordt wederom uitgezonden naar Kosovo. Piet zou daags voor de Kerst thuiskomen. Philo belt mij op dat ze nog niets van Piet heeft gehoord en dat hij nog steeds niet thuis is. Navraag in Den Haag levert het verlossende telefoontje op dat hij pas derde Kerstdag thuiskomt. De reden is dat er een trein ontspoord is en dat de container met attributen en Kerstdiner spoorloos is. Uiteindelijk vindt hij de container en laat deze optakelen en verplaatsen zodat de Kerstdis nog op derde Kerstdag genuttigd kan worden. Pietʹs keuze om te kiezen voor de jongens i.p.v. zelf naar huis te vertrekken, typeert hem het beste.
In 1999 gaat hij via het CVV, dat nu in Amersfoort gelegerd is, een jaar later naar de KMS in Weert en gaat hier in 2003 met FLO. De cirkel is rond!
Alles overziend, kun je rustig stellen dat het een mooie carrière is, met als hoogtepunt de periode Seedorf. Als soldaat opkomen, tekenen voor een opleiding tot onderofficier en uiteindelijk als officier met FLO gaan, rechtvaardigt de conclusie dat de leiding jouw capaciteiten heeft onderkend en beloond. Je vakmanschap staat voorop, daarnaast kan de mens binnen de organisatie altijd op jouw warme persoonlijkheid rekenen. Overal ben je als ‘Pietje precies’ geliefd en laat je een uitstekende indruk na, getuige de diverse functioneringsgratificaties, tevredenheidsbetuigingen en oorkondes.
Medio 2021 krijgt Piet te horen dat hij slokdarmkanker heeft en dat er niets meer aan te doen is. De resterende levensverwachting ligt tussen de een en drie jaar. Begin dit jaar zijn we allemaal nog hoopvol, het is onder controle en Piet reageert overal goed op. Iets na zijn verjaardag, begin februari, komen de eerste verschijnselen van benauwdheid aan het licht. Hij wordt vanwege deze benauwdheid opgenomen en in een week tijd zie je Piet steeds verder afglijden. Opmerkingen van artsen, ”als het slechter wordt gaan wij u niet mee reanimeren en u gaat ook niet meer naar de IC”, voorspellen weinig goeds. Op een gegeven moment krijgt hij 15 liter zuurstof en dat is het maximum wat hij mag krijgen en nog ligt hij te happen naar lucht. De laatste dagen heb ik meermaals aan zijn bed gezeten en hem zien vechten. Met medicatie hebben ze hem uiteindelijk rustig kunnen laten inslapen. Hij vraagt mij nog of ik het militaire levensverhaal zou willen memoreren. Iets waar ik voor mijn beste vriend en prachtige collega bijzonder graag gehoor aan wil geven. Op zijn afscheidsdienst zijn, naast familie, vrienden en kennissen veel artilleristen en aanwezig om hem de laatste eer te brengen en hebben gezamenlijk het Artillerielied gezongen.
Philo, kinderen en kleinkinderen jullie mogen met recht trots zijn op deze man, vader en opa die met gemak jullie de vruchten van het leven heeft laten plukken, die heeft gevochten voor zijn leven en jullie nu achterlaat met alleen maar warme, mooie en lieve herinneringen. Vanaf deze plaats wensen wij jullie heel veel sterkte om het verlies een plaats te kunnen geven!
Ik sluit af met een gedichtje waarin ik in het kort zijn sterke typerende kenmerken wil weergeven.
VAKMAN, PASSIE EN STRIJD
JE HEBT ALLES GEGEVEN
WARM, VERBINDEND, ZORGZAAMHEID
EEN BIJZONDER WAARDEVOL LEVEN!
Piet voor altijd in ons hart, we zullen je missen. Bedankt voor alles en rust zacht!
Joseph Majoie
