Hans O. te V. is 93 jaar en herstellende van behoorlijke fysieke malheur. Ja, wat ga je dan weer doen. Hans was vlak na de 2e wereldoorlog reserve luitenant bij de artillerie, daarna korpschef bij de politie. Tijdens zijn pensionering leerde hij Zweeds en weet inmiddels alles van Zweden, niet alleen van het heden maar ook van het verleden. Hij heeft de afdeling hiervan enkele malen ook laten genieten met bijzondere powerpointpresentaties. Alsof dit niet genoeg is, heeft hij, ook van de dichter Harry Martinson vele gedichten op prachtige wijze vertaald. Reden genoeg voor de tafelpresident van de afdeling om Hans, als oudste kanonnier bij de Barbaraviering uit te nodigen om het bevel tot opstijgen te geven maar eerst daarbij een van de prachtig vertaalde gedichten voor te dragen. Immers, een gedicht lees je niet voor maar je draagt het voor.
Arme streek
’s Zomers hield de veldartillerie van Vende
schietoefeningen op het grasland, –
Het gedonder van die oefeningen rolde naar mijn geboortedorp
en de meiden zongen.
Het was alsof de wolken waren opengebroken
en het naakte schone jongelingen had geregend.
De moderniteit verslond een arme streek.
Kinderen verzamelden gele soldatenknopen:
paardenbloemen op het veld en namen ze mee naar huis
voor hen werden de deuren dicht geslagen: —
Ach wat, zo’n stom geel bosje! Voor die kwajongens!
Meiden zwaaiden op de heuvels met vlaggen:
Hallo, halloooo! Kanonniers!
Als inleiding voor zijn commando tot opstijgen vertelde Hans dat hij in 2018 een rondrit maakte in Vesteralen, de eilandengroep ten noorden van de Lofoten. Hij bezocht daar het oude kerkje in Trondenes en het museum er vlak bij. In dit museum hing een triptiek met op de rechter flank, om maar eens een militaire term te gebruiken, een afbeelding van Sinte Barbara. Nader onderzoek, ook hiervoor kwamen zijn vroeger aangeleerde opsporingstechnieken van pas, wees uit dat dat schilderij geschilderd was in de overgangstijd van heidendom naar christendom en dus waarschijnlijk al stamde uit het begin van de 10de eeuw. Hans had er een foto van gemaakt. Goed idee, want als je iets vergeet, heb je altijd de foto nog.
In de herstelfase van zijn ziekte het afgelopen jaar dacht Hans: Het wordt tijd om weer eens wat nieuws te leren, bv een schriftelijke cursus aquarelleren. Zo gezegd, zo gedaan. Dit was echter niet alles, want tijdens dit verhaal haalde hij een schilderijtje te voorschijn en jawel, met de afbeelding van Sinte Barbara uit het kerkje in Noord Zweden, maar nu geaquarelleerd door onze oudste kanonnier. Vervolgens schreed hij naar de voorzitter van onze afdeling en bood hem het kleinood aan. Zichtbaar geroerd, heel begrijpelijk, nam Piet W. dit aan en liet allen een blik op onze kleine patrones werpen. Sterke emoties duren nooit lang, ook deze niet. Bovendien werden die snel gevolgd door het commando: opstijgen! Als jonge ruiters vlogen de mannen te paard en zongen uit volle borst, denkend aan Sinte Barbara, het laatste couplet van het warme artillerielied.
Hans tevreden, Piet blij, allen opgewekt.
(Wilt u dit stuk niet lezen maar voordragen!)
