Halverwege een FTX begin dit jaar kwam onze Batterijcommandant het veld in om een heldere uitleg te geven over de voor ons relevante dreiging en opdracht. Het duurde even voordat ik realiseerde dat hij geen scenario schetste voor de komende week, maar de daadwerkelijke situatie in Afghanistan. Dit bevel kwam voor ons allemaal als een verrassing. De laatste keer dat het Korps Rijdende Artillerie met een organieke eenheid op uitzending was geweest was al bijna 15 jaar geleden, en voor de Batterij was het een primeur.
De mededeling van de kapitein was het startsein voor een onzekere, intensieve periode. De opdracht was in wezen simpel: lever eenmaal mortierpeloton om op Camp Marmal, Masar-i-Sharif, bij te dragen aan de Force Protection met een notice to effect van 10 minuten. Wanneer, voor hoe lang, maar ook met wie de Batterij deze opdracht zou gaan vervullen bleef nog even een vraag. Iedereen wilde natuurlijk mee, want een uitzending is immers de kers op de taart. Uiteindelijk viel de keuze op het Echo peloton, aangevuld met twee stukscommandanten van ons nevenpeloton en de ‘minifox’ vanuit de staf, met aan het hoofd de BtC en BtOWI, die als VSO (toeg.) mee zouden gaan. De tijd drong, en het Foxtrot peloton was met de andere helft van de vierhoek op de essentiële jaarlijkse Artic Training met het Korps Marinier, waardoor de keuze als vanzelf op ons viel. De E-1 lijst werd compleet met onze wapenspecialist 120mm.
Terug naar het begin. Voor mijzelf werd de kers haast nog vóór de taart geserveerd. Ik was namelijk pas net vier weken PC van het E-pel, vers uit de VakTechnische- en Mortieropleiding. De tweede week van onze FTX werd zo niet alleen mijn tweede parate oefenweek, maar ook de eindoefening voor onze uitzending. Na ENDEX was het zaak om direct aan de voorbereidingen voor uitzending te beginnen. We hadden nog anderhalve week tot 17 februari, waarna we op een notice to move, of eigenlijk notice to quarantaine, van zeven dagen kwamen te staan. Aangezien zeven dagen weinig tijd is voor alle voorbereidingen en het thuisfront ook wat aandacht zou verdienen na activering, wilden we voor de 17e klaar zijn. Een hele lijst aan actiepunten moest afgewerkt worden: bloedonderzoek, vaccinaties, verkorte MGI, kleden bij het KPU, extra schietmomenten en ga zo maar door. Daarnaast moet iedereen natuurlijk A-700 gereed zijn voor uitzending, iets waar elke PC natuurlijk altijd voor zorgt; de Big Six zijn altijd in de hand. Maar als ineens alle vinkjes niet alleen nu, maar ook nog voor de duur van een uitzending waarvan je de startdatum niet weet, op groen moeten staan, is er nog wat werk aan de winkel. Last but not least moest al ons materiaal voorbereid worden voor verscheping. Hierbij kan de inspanning van onze Delta, de andere Batterijen en verschillende Afdelingsfunctionarissen niet onvermeld blijven. Mede dankzij hun hulp waren we voor de deadline gereed met alle voorbereidingen.
Een onzekere periode brak aan, want de activatie, die nog steeds optioneel was, liet op zich wachten. De informatievoorziening vanuit het operatiegebied was, vanzelfsprekend, beperkt en kwam mondjesmaat via beveiligde verbindingen bij ons binnen. In deze periode hebben we veel extra training opgepakt om ons zo goed mogelijk voor te bereiden op de mógelijke inzet. Ook kregen we alvast onze Coronavaccinatie. De thuiswerkmaatregelen stelden ons daarnaast in staat het thuisfront de aandacht te geven die het verdiende. De onzekerheid voor het personeel had namelijk, begrijpelijk, ook impact op hen.
Op 31 maart werd uiteindelijk de beslissing gemaakt om per 12 april in quarantaine te gaan. Op 22 april zouden wij naar Noord-Afghanistan te vertrekken voor een periode van maximaal 4 maanden. Dat zou ons 10 dagen geven om full operational capability te bereiken voor 1 mei. Dat was de datum waarop alle westerse troepen uit Afghanistan vertrokken zouden zijn, volgens de deal die president Trump een jaar eerder met de Taliban had gesloten. De dreiging in Afghanistan zou stijgen omdat die deadline niet gehaald zou worden. Ook was duidelijk dat de terugtrekking wel zou beginnen, waardoor extra troepen ter beveiliging nodig waren. Onze 120mm capaciteit, als onderdeel van Option Schutz, was specifiek door de Duitse Commandant van TAAC-North (Train Advise Assist Command) gevraagd om voor die beveiliging te zorgen. Daarnaast had onze Minister een uitgebreid Luchtmobiel zware wapen peloton aan deze ‘optie’ toegevoegd.
Op dag twee van onze quarantaine werd bevestigd wat wij al eerder hadden gehoord, namelijk dat alle Amerikaanse en daarmee ook de andere Westerse troepen op de symbolische datum van 11 september weer terug zouden zijn in eigen land. Toen we na een comfortabele quarantaine op 21 april vertrokken, een dag voor de plandatum en voordat de Tweede Kamer door onze Minister was ingelicht, was de terugtrekdatum al veranderd naar the fourth of july. Na een busreis naar Hannover en een relatief korte vlucht landden wij op de ochtend van 22 april op de luchthaven van Masar-i-Sharif, naast Camp Marmal en het Amerikaanse Camp Stevenson. Er volgde een letterlijk en figuurlijk warm onthaal op Dutch Mountain, het Nederlandse deel van het kamp.
In de tien dagen die volgenden bereidden wij ons voor op een mogelijke escalatie na 1 mei. Daarom werden wij redelijk geleefd, omdat naast alle introducties, veiligheidspraatjes en het inschieten van klein kaliber wapens ook onze mortierstelling voorbereid moest worden. Zoals de Batterij gewend is lag er geen hapklare opdracht voor ons klaar. Niet alleen omdat de vooraf aanwezige vuursteunkennis schaars was, maar ook omdat het aanstaande vertrek uit Afghanistan veel aandacht vroeg van de commandant en zijn staf. Tijdens onze voorbereidingen kwamen we voor vele verrassingen te staan. De meest noemenswaardige is denk ik de komst van een volledig uitgerust Duits 120mm peloton. Wij waren op dat moment nog in de veronderstelling dat wij in Noord-Afghanistan waren beland omdat Duitsland niet snel genoeg over deze middelen beschikte.
Nadat het peloton in stelling was gekomen begonnen we met een 24/7 routine. Vier stukken om beurten ‘op’, stand by en in de rust, drie koppels (hulp)vuurleiders met VSO en een OPC die vrij in beweging was. Zo kon hij zich altijd inspannen voor het personeel en gestaag een kale zandplaat ombouwen tot een uitgebreide pelotonstelling, inclusief gekoelde munitievoorraad, HESCOwal en voorzieningen voor het personeel.
Qui lance la foudre au combat? C’est l’artillerie légère!
Toen 1 mei zonder noemenswaardige incidenten was gepasseerd, zou volgens de laatste analyse de dreiging na afloop van de Ramadan toenemen. In afwachting van mogelijke inzet hebben we het peloton zoveel mogelijk voorbereid op wat zou kunnen komen. Wat dat betreft bood Camp Marmal luxe trainingsfaciliteiten. Een continu parate volledige vuursteunketen, medische afvoercapaciteit onder de knop en een behulpzaam Luchtmobiel nevenpeloton in Option Schutz waardoor we uitgebreide scenario’s konden trainen met alle nodige ondersteuning, tot en met een Role 2 die meermaals overenthousiaste rijders heeft opgevangen.
Al snel na Eid al-Fitr werd duidelijk dat de Taliban hun bedreigingen richting de Westerse coalitie (waarschijnlijk) niet ten uitvoer zouden brengen en werd de spanning op het kamp wat minder. Inmiddels was ook de Resolute Support Mission ten einde gekomen en verschoof de main effort naar het terugtrekken van alle troepen uit Afghanistan. Ook voor ons werd steeds duidelijker wanneer personeel en materieel weer naar Nederland zou vliegen, maar het thuisfront zou om operationele redenen nog even in spanning moeten blijven.
2 juni markeerde het einde van onze missie. Ondanks de korte duur van de daadwerkelijke inzet heeft de opdracht ruim de helft van ons jaarprogramma opgeslokt. We zijn echter blij met de kans die we als Batterij hebben gekregen. We zijn een waardevolle ervaring rijker, zijn beter getraind en bovendien compleet weer in Nederland teruggekomen en hebben als gevechtsbatterij onze organieke taak kunnen uitvoeren.
We kijken uit naar een volgende missie.
Qui lance la foudre au combat? C’est l’artillerie légère!
