Inleiding
In maart 2020 werd het laatste schot gelost met een pantserhouwitser 2000NL gelost op Duitse bodem. Waar vele lichtingen Artilleristen binnen weken van op functie komen meteen richting de bekende oefenterreinen in Munster-Süd, Baumholder of Guz Altmark gingen, heeft het meer dan een jaar en meerdere pogingen gekost om weder te keren op deze bekende gronden. De oefening Griffin Strike in Baumholder bood niet alleen de kans aan veel Artilleristen van de Bravo ‘longhorn’ batterij om kennis te maken met oefenen in het buitenland met internationale partners, maar ook was het de eerste oefening van de net opgerichte Delta ‘centaur’ batterij. Dit artikel staat stil bij twee heugelijke feiten, enerzijds de ervaring van de eenheid en het perspectief daarop van de jonge kanonnier dan wel rijder, anderzijds de uitdagingen van het oefenen met een nieuwe batterij.
Terug in Duitsland
Op een zonnige dag trok op het raccordement in ’t Harde een mooi schouwspel samen. Na wekenlang geoefend te hebben op de heide van het Artillerie Schiet Kamp, de bossen bij Havelte en de open vlaktes en bebouwing van Marnewaard, was het nu eindelijk weer tijd om te vertrekken richting Duitsland. De tropco’s werden verruild voor een nieuw vervoersmiddel, of beter gezegd een bijna vergeten vervoersmiddel. Want hoe zat het ook alweer, een trein beladen? Verschillende termen komen voorbij, gesproken door korporaals en onderofficieren, die dit zo vaak gedaan hebben dat zij dit tot en met hun pensioen kunnen dromen. Het stempelen van de wagons en het gidsen van een PZH met centimeters speling wordt snel aan de nieuwe kanonniers geleerd. Na een aantal uur is de eerste horde overkomen en is alles gereed voor de oefening.
Het oefenen in Nederland heeft zijn charme, maar ook zijn beperkingen. Waar het Nederlandse terrein heel divers kan zijn, ontbreekt het met name aan één kenmerkend terreindeel: reliëf! Bij uitstek zijn de glooiende heuvels van zuid-Duitsland ideaal gebied om dit te trainen. In de eerste week lag de focus dan ook volledig op FTX’en (Field Training Exercise). Voordat getraind kon worden vond maandagavond al de tweede uitdaging zijn weg naar Lager Aulenbach. Waarbij de voertuigen initieel op de plaat op de kazerne zelf mochten staan, besluit de Duitse kampstaf in de loop van de avond toch het hele pakket op een plaat onder aan de heuvel te willen hebben.
Field Training Exercise
Onder leiding van kapitein Kalwij en aansturing van een gemengde batterijstaf vonden in de eerste week, drie sporen van training plaats.
Allereerst ondersteunde een deel van het pelotonskader van het C-peloton een scenario voor de Fire Support Teams (FST). Om de integratie van grondgebonden en luchtgebonden vuursteun zo realistisch mogelijk te trainen werd veel uit de kast gehaald. In carrousel vorm voerde 6 FST’s drie dagen lang verschillende scenario’s uit. In dit scenario werd een aanval van een Nederlandse infanteriecompagnie uitgevoerd met verschillende doelen die simultaan aangegrepen konden worden met een Air Asset en/of de pantserhouwitser, waarbij een deel van het FST in de Observation Post achtergelaten werd en een deel meeging met de manoeuvrecommandant. Drie Duitse, twee Nederlandse en één Belgisch FST ploegde zich door dit scenario heen. Hierbij kwam het belang van trainen in een internationale setting weer naar voren. De NAVO standaard, blijkt toch per land te verschillen. Een Duitse Zielleiste kent effecten, zoals bijvoorbeeld Blinding, die in Nederland niet bekend zijn. Het schieten van quick smoke, aangevraagd door de Belgische partners, smoke afgevuurd met als target shape circular 75 meter kan niet in de huidige Afsis versie. In samenspraak en creatief vuurleiden werden deze obstakels overkomen, een goede opwarmer voor de Life Firing Exercise.
Het tweede spoor was een niveau 3 scenario voor het Delta peloton, aangevuld met stukken van het C-peloton. In het uitdagende terrein moesten de Longhorns een aanval van eigen eenheden meerdere dagen ondersteunen, zonder zelf teveel schade te incasseren. Waar op de kaart veel mogelijkheden lijken te zijn, bleken deze in het veld niet altijd even praktisch. Zaken als near crest, far crest en hoogtelijnen worden meer van belang in de besluitvorming en uitvoering dan in andere gebieden. Ook bij deze training kwam de complexiteit van oefenen met meerdere nationaliteiten en in het buitenland naar voren.
Het derde spoor betekende het eerste wapenfeit voor Delta ‘Centaur’ batterij. Het eerste peloton van de batterij, G-peloton, voerde een niveau 2 training uit in een niveau 3 scenario. Hierbij kwam het principe kruipen, lopen, rennen goed van pas. Met veel nieuw personeel was de FTX een goede eerste kennismaking met het tactische optreden. Van hoe om te gaan met een bushmaster in plaats van een boxer voor het pelotonskader tot wanneer moet ik mijn MAG in zijwegen draaien voor de boordschutters. Elk niveau werd getraind en de eerste stappen zijn daarmee ook gezet richting de niveau 2 en niveau 3 certificering.
Ondanks de haperingen in communicatie was de eerste trainingsweek een goede ervaring voor velen in de batterij(en). In het weekend restte alleen nog belangrijke voorbereidingen, namelijk sluitstuk liften, afdichtringen voorbereiden en uiteraard eines Kleines bier!
Life firing exercise
Maandag tot en met woensdag in de 2e week vond het summum van Griffin Strike plaats. De FST’s gingen met grondgebonden vuursteun bestaande uit 81mm mortieren, 105mm Belgische houwitsers, één Duitse pantserhouwitser peloton en één Nederlandse pantserhouwitser peloton in combinatie met verschillende Fixed Wing assets het gevecht aan.
Om dit alles voor te bereiden rolde de Longhorns zondagavond al richting stelling 6. In de laatste uren van het daglicht werd de stelling ingericht en controles uitgevoerd. Na de eerste uitdaging van de week, de munitie die besloot een rondje Baumholder te maken in plaats van de afslag de stelling in te nemen, stond met dag aanbreken het peloton gereed voor vuren. Wat volgde was een mooie schietdag met enkele beperkingen. De Position Artillery Area was dusdanig klein dat het optreden vergelijkbaar was met de M109. Draperieën verschenen al snel en ook hier werd adequaat mee omgegaan. In de avond vond een mooie internationale Fire Mission plaats, onder leiding van een Nederlandse JTAC schoten beide pantserhouwitser pelotons in dezelfde Fire Mission. In een zogenaamde coordinated illumination mission, schoten de Duitse panterhouwitsers de lichtgranaten om vervolgens de JTAC de kans te geven zijn doel te spotten en uit te schakelen met Nederlandse high-explosive granaten.
De laatste schietdag was een schietdag voor in de boeken. Op woensdag 8 september loste de eerste pantserhouwitser van de Delta batterij zijn schot. Hiermee kwam een eind aan een lange reeks aan eerste dingen voor de batterij. Vanaf het moment dat voor het de eerst een pantserhouwitser van de Delta batterij de tropco afreedt tot het moment dat voor het eerst de pzh beladen en afgevuurd werd zijn veel uitdagingen overkomen. Het vullen van de batterij met nieuwe aanwas bleek niet het probleem, maar wel het verkregen van ervaren personeel. Ook de meest basale dingen, zoals een kantoor verkrijgen en een OUS op de kazerne bleek uitdagend. Maar tijdens deze zonovergoten schietdag leken dat zorgen uit een ver verleden.
Helaas kwamen aan deze drie dagen snel weer een eind en begon het proces van onderhoud en terugverplaatsen. Gelukkig, lag de tijd van eerste dingen nu achter ons, en had iedereen de trein al een keer in Nederland belaadde en ging het proces nu een stuk vlotter.
Voor het eerst in Duitsland
De meeste kaderleden kunnen gelukkig uit hun ervaring putten als het gaat om oefeningen zoals Griffin Strike. Maar hoe ervaart een, in COVID opgeleide, rijder of kanonnier z’n grote oefening? De meeste net gestarte manschappen kende alles wat zij om zich heen zagen alleen uit filmpjes van YouTube. Zeker de combinatie met gevechtsvliegentuigen hadden de meeste alleen nog in films gezien.
De omschakeling van de AMO naar een grote oefening bleek zo z’n uitdagingen te hebben. Zo werk je samen met de kaderleden in plaats van dat je midden in de nacht uit je slaapzak gehaald kan worden. Overigens werd dit als iets moois gezien, het gevoel overheerste dat er echt iets geleerd werd. Daarnaast waren de meeste manschappen nog nooit zo lang van huis geweest, iets wat niet storend was maar juist bijdroeg aan het waardevoller maken van de oefening.
Daarnaast werd ook de verandering van terrein als leerzaam gezien. In plaats van vlakke gebieden werd er nu in geaccidenteerd gebied gereden, waarbij zelfs de paden niet verplicht waren.
Al met al wordt het gezien als een mooie oefening, waarbij veel geleerd is. Maar het belangrijkst besef is dat eenieder onderdeel uitmaakt van een grotere keten, waarbij hun rol essentieel is. Een perfecte introductie voor wat het betekent om artillerist te zijn.
Conclusie
Het oefenen in het buitenland met internationale partners is van vitaal belang om onze eenheid inzetbaar te houden. Het afstemmen van procedures, het trainen in ander terrein en het trainen hoe eenheden over grotere afstanden te verplaatsen is belangrijk om te zorgen dat in het geval van een echte dreiging de eenheid juist kan reageren. Hierbij is het van belang dat alle lagen trainen, van kanonnier tot kapitein, op regelmatige basis en in de juiste context. Het zijn vaak kleine dingen die het verschil maken, de korporaal die de nieuwe chauffeur controleert op zijn onderhoud tot de kapitein die de nieuwe luitenant spiegelt op zijn genomen beslissingen en dit kan alleen met uitdagende trainingen. Zowel de Bravo ‘Longhorn’ batterij als de Delta ‘Centaur’ batterij kijken terug op een geslaagde eerste internationale training in Duitsland en kijken uit naar velen die volgen.
